پالایشگاه‌های نفت در فرآیندهای پالایشی، مانند خنک‌سازی، تمیز کردن، تولید بخار، تقطیر و تصفیه آبی ، مقادیر زیادی آب مصرف می‌کنند. کیفیت و کمیت پساب تولید شده از پالایشگاه ها به شدت تحت تاثیر پیکربندی پالایشگاه قرار دارد. به طور کلی، مقدار فاضلاب تولید شده از پالایشگاه ها تقریباً 0.4-1.6 برابر حجم نفت تصفیه شده است. قبل از تخلیه آب به محیط، غلظت این آلاینده ها باید تا حد قابل قبول کاهش یابد. طی چند سال گذشته، چندین تکنیک تصفیه آب برای دستیابی به این هدف توسعه یافته است که شامل تجزیه زیستی ، جذب، تبادل یون ، جداسازی الکتروشیمیایی و شناورسازی و اکسیداسیون می باشد.
عملیات تصفیه خانه پالایشگاه:FT: مخزن تغذیه. EC: واحد انعقاد الکتریکی. ST: مخزن ته نشینی. SBBR: بیوراکتور بستر دهانه دار. AC:
ستون جذب
با این حال، بسیاری از این تکنیک‌ها ممکن است برای تصفیه همه انواع فاضلاب مؤثر نباشند و نتوانند با همه انواع آلاینده‌ها مقابله کنند. ترکیبی از این رویکردها اغلب برای مدیریت پساب های صنعتی بسیار آلوده مانند فاضلاب پالایشگاه ها، که معمولاً با غلظت بالای ترکیبات آلی مشخص می شود، مورد نیاز است. اگرچه روش‌های تصفیه بیولوژیکی در حذف کامل ترکیبات فنلی از فاضلاب بسیار مؤثر بوده است، تصفیه زیستی پساب‌های بسیار آلوده، با مقادیر COD بالای 2000 میلی‌گرم در لیتر را نمی توان با استفاده از یک واحد به تنهایی به طور موثر به دست آورد. بنابراین، برای دستیابی به حذف کامل موثر آلاینده‌ها، روش‌های تصفیه معمولاً مبتنی بر ترکیب روش‌های مکانیکی یا فیزیکوشیمیایی، مانند جداسازی روغن از آب و انعقاد، با تصفیه بیولوژیکی است. اثربخشی تصفیه بیولوژیکی با پیش تصفیه فاضلاب با استفاده از فرآیند انعقاد الکتریکی افزایش می‌یابد که منجر به شرایط مناسب‌تری برای تصفیه بیولوژیکی می‌شود جذب سطحی اغلب به عنوان یک مرحله پس از تصفیه یا پرداخت برای حذف اجزای غیر قابل تجزیه زیستی از فاضلاب پالایشگاه استفاده می شود.
منبع:
El-Naas, M. H., Surkatti, R., & Al-Zuhair, S. (2016). Petroleum refinery wastewater treatment: A pilot scale study. Journal of Water Process Engineering, 14, 71-76.
