حذف مواد مغذی از فاضلاب
حذف فسفر و نیتروژن از فاضلاب، برای حفاظت از محیط زیست و حفظ منابع آب پاک، بسیار مهم است. هردوی این مواد، سبب مشکلاتی مانند اتروفیکاسیون، شکوفایی جلبک‌ها و کاهش اکسیژن در بدنه‌های آبی هستند. حذف آن‌ها، بسته به سطح مطلوب تصفیه و منابع موجود، روش‌های مختلفی را شامل می‌شود.
🔹حذف فسفر:
ترسیب شیمیایی: در این روش، از مواد شیمیایی (مانند آلوم، کلرید آهن یا آهک) برای پیوند با فسفر و تشکیل جامدات نامحلول و قابل‌ته‌نشینی، استفاده می‌شود که بعداً از پساب تصفیه‌شده، خارج می‌شوند. روش مذکور، مؤثر و مطمئن است؛ اما تولید لجن می‌کند که نیاز به مدیریت دارد.
حذف بیولوژیکی پیشرفته فسفر (EBPR): در این روش از باکتری‌های خاصی به نام «ارگانیسم‌های مجتمع‌کننده فسفر (PAOs)» استفاده می‌شود که تحت شرایط خاص، فسفر را جذب می‌کنند. این باکتری‌ها فسفر را درون سلول خود، ذخیره نموده و سپس آن را تحت شرایط مختلف، رها می‌کنند تا به همراه لجن، خارج شود.
جذب: موادی مانند کربن فعال یا مواد معدنی خاص می‌توانند با فسفر از طریق جذب سطحی، پیوند دهند. این روش برای فاضلاب‌های نه‌چندان قوی و یا پالایش نهایی پس از سایر مراحل تصفیه، مؤثر است.
🔸حذف نیتروژن:
حذف بیولوژیکی نیتروژن (BNR): این فرآیند دو مرحله‌ای، شامل تبدیل باکتریایی است. ابتدا باکتری‌های «نیتریفیکاسیون»، آمونیاک را در حضور اکسیژن، به نیترات تبدیل می‌کنند. سپس، تحت شرایط آنوکسیک (بدون اکسیژن)، باکتری‌های «دنیتریفیکاسیون» نیترات را به گاز نیتروژن تبدیل می‌کنند که به اتمسفر می‌گریزد. این روش، مقرون‌به‌صرفه و سازگار با محیط زیست است.
فرآیندهای فیزیکی-شیمیایی: این فرآیندها شامل روش‌هایی مانند air stripping است که در آن، آمونیاک، تبخیر شده و از جریان پساب، خارج می‌شود. این روش‌ها در مقایسه با روش‌های بیولوژیکی، گران و انرژی‌بر هستند.
برای دانلود، دستورالعمل EPA جهت طراحی کنترل مواد مغذی، اینجا کلیک کنید.